Bij een extensorpeesletsel heb je een volledig of gedeeltelijk defect aan de strekpees. Dit kan komen door een verwonding met een scherp voorwerp. Soms is de huid intact en is de pees gescheurd. Dit kan bijvoorbeeld komen bij patiënten met reuma of ernstige artrose. Ook na een polsfractuur wordt al eens een spontane ruptuur van de strekpees van de duim gezien.
Patiënten kunnen een of meerdere vingers niet meer zelf (actief) strekken.
Aan de hand van de plaats en de diepte van de wonde kan de arts inschatten of een strekpees al dan niet mee gekwetst is. Verder klinisch onderzoek zal dan uitwijzen of het actief strekken van de vinger(s) of pols inderdaad onmogelijk is. Een echografie kan deze diagnose bevestigen, maar is niet noodzakelijk. Een RX kan scherpe botranden en artrose aantonen.
De gescheurde of doorgesneden strekpees kan niet spontaan genezen. De pees moet, indien mogelijk, gehecht worden. Indien de pees te ver is terug getrokken en niet meer aan elkaar gezet kan worden, zal er gekozen worden voor een zogenaamde peestransfer. Hierbij zal een andere pees gebruikt worden om de strekfunctie over te nemen. Een peestransfer wordt ook uitgevoerd bij spontane rupturen omdat de kwaliteit van de pezen dan vaak niet goed genoeg meer is om ze terug aan elkaar te hechten.
Na de operatie zal er een gipsspalk gegeven worden. Na enkele dagen wordt deze vervangen door een oefenspalk op maat die de gehechte pezen beschermt tegen uitrekken en scheuren maar toch al mobilisatie toelaat. Dit is meestal voor een 4-tal weken. Intussen zal er ook al gestart worden met voorzichtige en progressieve mobilisatie bij een kinesist. De meest frequente complicatie is het ontstaan van verkleving. Hierdoor kan de vinger niet volledig gestrekt of geplooid worden. Er kan geopteerd worden om de pees opnieuw los te maken of in sommige gevallen moet men de beperking aanvaarden.
.svg){kind=icon}
.svg){kind=icon}
